У
выдавецтве “Пачатковая школа” выйшла кніга аповесцей-казак пісьменніка Аляксея
Якімовіча “Металічны чалавек”.
Аб чым
яна?
Аповесці-казкі “Металічны чалавек” і “Робат і Вірус”
распавядаюць пра неверагодныя прыгоды Робата з добрым сэрцам, які шукаў сабе сяброў.
Неспадзяваныя, часам небяспечныя сустрэчы са зласлівым панам Спіцай і яго
памагатымі вучаць галоўнага героя знаходзіць выйсце з любых абставінаў.
Прапаную
Вашай увазе першы раздзел з аповесці “Металічны-чалавек”.
Кручкоў
У гэты дзень бухгалтар Кручкоў прачнуўся з
усходам сонца і адразу ж накіраваўся на ўзлесак, дзе стаяў цагляны склад. Пад
пахай ён трымаў драўляныя лічыльнікі, якімі карысталіся даўней. Ён прывык
да іх і на нішто іншае ніколі не памяняў
бы, нават на сучасную электронна-вылічальную машыну. Праўда, сёння Кручкоў нёс
не толькі лічыльнікі, але і зладзейскую адмычку ў кішэні. На днях заказаў яе ў
знаёмага каваля. Каваль сказаў на развітанне, што яна любы замок адамкне.
Вось і склад за павароткай дарогі. Узвышаецца, як
непрыступная белая крэпасць.
Кручкоў азірнуўся, дастаў з кішэні
зладзейскую адмычку і накіраваўся да дзвярэй склада. Ён быў упэўнены, што ў
такі ранні час ніхто яму не перашкодзіць здзейсніць задуманае.
«Ф'юіць-трр, ф'юіць-трр...» -- данеслася з
кустоў песня салаўя.
Ад неспадзеўкі бухгалтар уздрыгнуў і
паслізнуўся, ледзь не ўпаў на ўтравелай сцяжынцы, мокрай ад расы.
А салавей шчоўкае, заліваецца, радасць
хоча падарыць: «Ф'юіць-трр, ф'юіць-трр,
ф'юіць-трр...»
Кручкоў павярнуўся ў напрамку кустоў і
закрычаў, размахваючы рукамі:
-- Бадай цябе кот убрыкнуў! Бадай цябе
бадай! Бадай цябе бадай!..
Спеў салаўя заціх, перапыніўся.
-- Бадай цябе бадай! -- задаволена
прагаварыў Кручкоў і, наблізіўшыся да дзвярэй, узяўся рукою за вялікі замок,
які звычайна вешаюць на свіран, напоўнены адборным зернем.
Зараз ён адамкне гэты замок, зойдзе ў
склад і возьме квадратны чамадан пана Спіцы. У чамадане ляжыць амаль мільён
даляраў. Значыць, праз некалькі хвілін ён, звычайны бухгалтар Кручкоў, стане
амаль мільянерам. Па-іншаму зажыве, як сыр у масле будзе качацца.
Бухгалтар заплюшчыў вочы і ўявіў чамадан
пана Спіцы. На ім зборшчык металалому
прымацаваў налепку з уласным фотаздымкам і надпісам: «Пан Ігнатус Спіца». Каб усе бачылі, каму ён належыць. Каб ніхто
яго не ўкраў.
«Наіўны пан Спіца! Не ведае, што чамадан з
грашыма ні ў адным складзе не схаваеш», -- падумаў бухгалтар і, расплюшчыўшы
вочы, прамовіў уголас:
-- Ад мяне!
«Ф'юіць-трр, ф'юіць-трр, ф'юіць-трр...» --
зноў заліўся ў кустах нябачны салавей.
«Гэты пяюн за мною сочыць,
дзівіцца. Няхай. Мне ён не перашкодзіць», -- падумаў Кручкоў і ўставіў адмычку.
Але прыемнага шчаўчка, які засведчыў бы, што адамкнуўся, паддаўся яму
замок, не пачуў. Адмычку быццам
заклінавала. Яна зусім не паварочвалася.
«Падмануў мяне каваль, кепскую адмычку зрабіў»,
-- прамільгнула ў Кручкова ў галаве.
-- За стары металалом
Пабудую новы дом, --
данеслася з-за павароткі дарогі.
«Пан Спіца выйшаў з дому, расспяваўся!» --
здагадаўся бухгалтар. Пісклявы галасок свайго гаспадара ён пазнаў бы сярод
мільёна галасоў, нават калі б ноччу разбудзілі.
Твар Кручкова пакрыўся буйнымі кроплямі
поту. Вырваўшы з замка адмычку, ён кінуўся ў кусты, туды, дзе сядзеў маленькі
аліўкава-буры салавей.
Працяг
аповесці Вы можаце прачытаць, калі набудзеце кнігу ў кніжных магазінах або
закажаце ў аддзеле маркетынга выдавецтва “Пачатковая школа”.
Вокладка кнігі “Металічны чалавек”.
