Апісанне “На пагорку”
Дзесяць
гадзін раніцы. Сонца пячэ, прыпякае, нясе нам
ці не апошнюю летнюю гарачыню.
На
ўсходзе, дзе сонца праменіцца ярка, неба чыстае, светлае, як у бязгрэшным
храме. Толькі зрэдку з’яўляюцца хмаркі, дзіўнымі белымі караблямі самай рознай
формы праплываюць па ім. А на захадзе хмарак шмат. Падобныя на зубчатыя марскія
хвалі, яны нерухома, ціснучыся адна да адной, стаяць на небе. Адтуль да мяне
прылятае лёгкі вецярок, лашчыць, абдымае, мабыць, хоча падтрымаць, даць сілы ў
гэты гарачы вераснёўскі дзень.
Стаю
на пагорку на даўно зжатым жытнёвым полі. Праз колкія сцябліны іржышча
прабіваецца зеленаватая траўка. Далей, у нізінцы, узвышаецца рыжае, спелае
пустазелле. Гаспадаром яно адчувае сябе на зжатым, сіратлівым полі.
За
полем – прамавугольны густы лясок з арэшніку, лазняку, баярышніку. На ўскрайку
– бярозкі з выгнутымі, пачарнелымі камлямі. Адна з іх падобна на рагатку: ад
камля разыходзяцца, ідуць угару два стволікі-блізняткі, упрыгожаныя густым
лісцем. Стволікі ківаюць кучаравымі галовамі-вершалінамі, як бы вітаюць адзін
аднаго. На самым вуглу прамавугольніка-ляска – пышная, высокая паненка-асіна.
Лісце на ёй бесперапынна трасецца, трапечацца. Складваецца ўражанне, што рой
пчолак сабраўся там і гуляе разам з ветрыкам.
За
полем – адзнака цывілізацыі – лінія электраперадачы. Ад слупа да слупа цягнуцца
правады, каб злучыць нас, людзей, каб даць святло і энергію, патрэбную для
жыцця (Аляксей Якімовіч).
Ваколіца горада Слоніма каля вуліцы Скарыны. 6. 09.
[Урывак з аповесці
“Белакрылая птушка”, с. 15]
Зборнік выйшаў у выдавецтве
“Беларусь”