Быў выпадак
Дзе жаніх?
Пра гэты выпадак расказаў мне знаёмы настаўнік.
Адна вясковая кабета (назавём яе Ганна) мела дачку
(назвём яе Насця), якая жыла ў сталіцы. Да маці яна звычайна прыязджала на
сваёй легкавушцы.
Неяк Насця патэлефанавала Ганне і сказала, што едзе ў
вёску разам з сябрам, жаніхом. “З хлебам-соллю сустракай яго, мама!” – сказала,
жартуючы.
Ужо звечарэла. Ганна выйшла на двор і села на лаўку. Тут
яна вырашыла паачакаць дачку з жаніхом.
Праз гадзіну каля лаўкі спынілася Насціна легкавушка.
Ганна ўсхапілася і наблізілася да легкавушкі. У салоне было цёмна, але яна
адразу ўбачыла дачку. А яе жаніха, як ні ўглядалася, не заўважыла.
-- Насцечка, дзе ж твой жаніх? – усклікнула.
Насця кіўнула галавою, паказаўшы на задняе сядзенне.
-- Там.
І на заднім сядзенні Ганна не ўбачыла жаніха.
-- Яго няма тут! – зноў усклікнула яна.
Насця запаліла ліхтарык, і Ганна нарэшце ўбачыла чорнаскурага
жаніха афрыканскага паходжання. Ён глядзеў на яе і ўсміхаўся.
-- Гэты? – вырвалася ў Ганны.
-- Гэты, -- адказала Насця.
-- Дачушка, у цемнаце ты яго і на ложку не знойдзеш! Адпраўляй
у Афрыку! – прашаптала ўсхваляваная кабета.
Аляксей Якімовіч.
