Аляксей Якімовіч
Востраў
Я на гэтым свеце востраў,
Я не мацярык.
Жыць у адзіноце
Ўжо даўно прывык.
Карэнні вузлаватыя
На нагах трымаюць,
Вогненныя стужкі
Маланкі заплятаюць.
Іншы раз русалка
На пене праляціць.
Зіма ў грудзях пануе.
Струна не зазвініць.
Хвалі узнімаюцца,
Бераг падмываюць,
Кроплямі салёнымі
Вочы выядаюць.
Соль трапляе ў раны,
Каб да крыві дастаць.
Белыя крышталікі
На сонцы зіхацяць.
Залячу я раны
І стану скалою:
Велічнай, высокай,
Цвёрдаю, стальною.
Акіян глыбокі
Ляжыць, як акула.
З суседняга вострава,
Здаецца, падзьмула.
Даляцела музыка,
Чую смех жаночы.
Як мага ўзіраюся,
Расплюшчваю вочы.
Сонца прама свеціць,
Глядзець не дазваляе.
Яно сёння ад мяне
Праўдачку хавае.
Яна растрывожыць.
Думкі набягуць,
Маю моц, трываласць
У мяне адбяруць.
Праўда непадкупная,
Як град, сячэ у твар.
Яна не выбірае:
Ці бядак, ці цар.
Бубен гулка б’е,
Скрыпка выцінае,
Смех грэшны, жаночы
Вабіць, падклікае.
Цябе не асуджаю,
Брат скалісты мой.
Доўга ты трымаўся,
Бярог гонар свой.
Ты не раб майго жадання.
Жыві не па прымусу.
Не кожны можа адагнаць
Бліскучую спакусу.
Мы не правяраем.
Правярае час.
Ціхенька ступаючы,
Крадзецца ён да нас.
Я буду трымацца.
Я буду скалою
Велічнай, высокай,
Цвёрдаю, стальною.
Ля мяне, бывае,
Судны праплываюць.
Людзі ў акіян
Сетку апускаюць.
Калі раптам судна
На шчэпкі разнясе,
Дам прытулак тым,
Каго прынясе.
2024 год
