Аляксей Якімовіч
Беражы
Галаву пасерабрыла,
Маладых дзён не вярнуць.
Зноў хмурынкі, як маршчынкі,
Па тваіх шчаках бягуць.
Ты прынцэса маладая.
Мне даўно не дваццаць пяць.
Ды ўсё роўна падмывае
Белы танец станцаваць.
Аб’явілі белы танец.
Ужо
музыка гучыць.
Я гадаю: а ці зможаш
Мяне зараз запрасіць?
Ведай, строгая прынцэса:
Абніму і дагаджу.
Я губамі прытулюся
І твае пасаладжу.
Пакладу на плечы рукі,
Каб цяпло адчула ты.
Няхай нас яно пагрэе,
Як
праменьчык залаты.
Расцвіцеш, папрыгажэеш,
Нібы вішанька вясною.
За руку цябе вазьму
І пайду побач з табою.
Пранясу над акіянам,
Утрымаю, не пушчу,
Як
са скарбам найдарожшым,
Дужай птушкай пралячу.
Устаўшы раненька, да сонца,
Пазбіраю
ўсю расу
І табе, маё спатканне,
У вядзёрку прынясу.
Разгарэўся наш агеньчык,
Як вясёлка, зіхаціць.
Мы нікому не дазволім
Яго ўзяць і патушыць.
Расцвітай, душа-дзяўчына,
Хай спрыяе табе лёс.
Беражы тое каханне,
Што на сподачку прынёс.
Мы з табою не чужыя.
Умеем думкамі дзяліцца.
Калі ж
хтосьці скоса гляне,
То гатовы заступіцца.
Наша шчыльнае знаёмства
Не забава, не гульня.
Мы з табою селі разам
На імклівага каня.
Ад таго, што набалела,
Конь
ратуе, аддаляе.
Ужо бачым той куточак,
Які ў марах вырастае.
Развязалі тыя путы,
Што заціснулі вузламі.
Не спыняйся, конь імклівы.
Новы шлях выбралі самі.
Падманула нас юнацтва,
Не па тым тады прайшліся.
Прыпякае на душы,
Калі мары
не збыліся.
Абхапіўшы, віхор кружыць.
Затупіся, востры меч.
Невыносна жыць на свеце
Без кахання, без сустрэч.
Белы танец аб’явілі.
Цішыню скрыпка прарвала.
Вельмі хочацца пачуць:
“Я прыйшла. Я вас шукала”.
Калі горкасць наплыве,
Безнадзейнасць
запалоніць,
Галаву не апускай:
Белы танец абароніць.
2024
год
