Пісьменнік і яго прыхільнікі -- 4
Гісторыя чацвёртая
10 чэрвеня 2025 года. Стаю каля пад’езда, чакаю дажджу.
Даўнавата яго не было. А на днях на дачным участку пасадзіў клубніцы. Ім
патрэбен дожджык. Павесялеюць, калі сустрэнуцца з ім.
Над галавою плывуць цёмныя хмаркі, непакояцца. Магчыма, неўзабаве
здзейсніцца маё зямное жаданне.
З-за дома, што насупраць, выходзіць знаёмая жанчына разам
са сваім (так я разумею) унукам. Хлопчык, адзначаю пра сябе, напэўна, ходзіць у
другі ці трэці клас.
Прывітаўшыся з жанчынай, цікаўлюся, ці ёсць цяпер у лесе
грыбы. Ведаю, што яна часта ездзіць туды разам з мужам.
Жанчына кажа, што чатары дні таму былі ў лесе.
Пашанцавала: назбіралі баравічкоў.
Хлопчык глядзіць на мяне, не спускаючы вачэй, а потым
раптам вымаўляе:
-- Прыкольна!
Не разумею, што ён хоча сказаць, слухаю яго бабулю.
Хлопчык вымаўляе, як мне здалося, мацней:
-- Прыкольна напісалі!
Да мяне і на гэты раз не даходзіць, што хоча сказаць,
хоць здагадваюся, што нешта тут звязана з маёй літаратурнай творчасцю.
А хлопчыку нецярпіцца.
-- Прыкольная кніга! – чую ад яго.
Заўважыўшы маё недаўменне, ужо бабуля тлумачыць:
-- Ён чытаў ваша апавяданне “Ножык”. Яно яму вельмі
спадабалася.
Так, ёсць у мяне такое апавяданне. Калі не памыляюся, яно
вывучаецца ў трэцім класе.
-- Дзякуй табе за добрае слова, -- звяртаюся да малога.
А ён мне адказвае:
-- Дзякуй вам, што напісалі.
“Пакуль будуць такія чытачы, будзе жыць наша беларуская
мова”, -- думаю сам сабе.
Словы беларускія
Зайшлі у душу.
Чытай, залаценькі.
Для цябе
пішу.
Аляксей Якімовіч
2025 год
