Быў выпадак
Нядобры госць
У той час я быў малы, яшчэ не хадзіў у школу, але той
выпадак мне запомніўся, на ўсё жыццё адклаўся ў памяці.
Мой бацька Мікалай Аляксандравіч тады працаваў у сельскім
Савеце, сельсавеце, як звычайна скарочана называлі яго людзі.
Цёплай летняй ноччу мяне разбудзілі ўсхваляваныя,
трывожныя галасы бацькі і маці Надзежды Аляксандраўны. Яны даносіліся з кухні.
Я злез з ложка і прыйшоў на кухню.
Маці прытуліла мяне да сябе, а з падворка данёсся грубы
мужчынскі голас:
-- Адчыняй!
-- Я не зразумеў, што адбылося.
-- Адчыняй! – зноў пачуўся той жа незнаёмы голас.
Я ўздрыгнуў, бо зразумеў, што адбываецца нешта нядобрае.
-- У нашу хату хочуць залезці? – прашаптаў.
-- Ідзі на ложак! – загадала маці.
Я адышоўся ад яе і застыў у дзвярах.
-- Адчыняй! – гукнуў незнаёмец і нагою стукнуў у дзверы.
Дзверы былі моцныя, надзейныя, зробленыя з тоўстых дошак.
І металічная засаўка, выкаваная кавалём, была моцная, надзейная.
Бацька стаў угаворваць незнаёмага бандыта (як назваў я
яго пра сябе), каб ішоў дамоў, не перашкаджаў нам адпачываць. А той нечакана
калом што ёсць сілы стукнуў па акне. Зазвінела і пасыпалася на падаконнік, на
падлогу шкло.
Бандыт пабег з падворка.
Бацька выскачыў на двор і накіраваўся да суседа, нашага
сваяка Якімовіча Канстанціна. Ён таксама працаваў у сельсавеце.
Гэтай ноччу яны некалькі раз прачасалі вёску, шукаючы
бандыта. Але той уцёк, не паказаўся.
Удзень бацька даведаўся, што гэта быў хлопец з вёскі,
якая размяшчалася непадалёку ад Слоніма: ці то з Разанаўшчыны, ці то з Верабеевіч
(дакладна не памятаю). У нашу вёску, у
Парэчча, ён прывалокся на танцы. Яны тады ладзіліся ў хатах. Хлопцы і дзяўчаты
звычайна выбіралі такую, у якой быў вялікі, прасторны пакой.
Чаму ён вырашыў ноччу ўварвацца ў нашу хату, я так і не
зразумеў. Магчыма, яго настрапаліў хтосьці з нашых аднавяскоўцаў, магчыма,
помсціў за тое, што бацька працаваў у сельскім Савеце, быў, як гаворыцца,
прадстаўніком Савецкай улады.
Аляксей Якімовіч