Поиск по этому блогу

Вершы "Не судзіце"

 

                                                  

                                                                                          Аляксей Якімовіч

Пра сябе

 

Я бываю ўпарты,

                                                         Я бываю злосны,

                                                         Я бываю, кажуць,

                                                         Проста невыносны.

 

                                                         Еду, еду, еду…

                                                         На калдобінах трасе.

                                                         Куды конь гарачы

                                                         Мяне занясе?

 

                                                         Не нясі далёка:

                                                         Тут мая Радзіма.

                                                         Тут, мой конь гарачы,

                                                         Уся мая радзіна.

 

                                                         Хтосьці ўжо пакінуў

                                                         Родныя палеткі.

                                                         На Дзяды прыношу

                                                         Ім жывыя кветкі.

 

                                                        Гутару я з імі,

                                                        Думкамі дзялюся.

                                                        Іншы раз здаецца:

                                                        Да пляча тулюся.

 

                                                       Тут стаіць калодзеж

                                                       З гаючаю вадзіцай.

                                                       Шкадаваў у спёку,

                                                       Запрашаў напіцца.

 

                                                       Градкі паліваў ён

                                                       Мамінай рукою.

                                                       Вось каб мне прайсціся

                                                       Цяпер разам з ёю!

 

                                                       Праз лужок зялёны

                                                       Рэчка бяжыць, уецца.

                                                       Сонца выглянула з лесу,

                                                       Убачыўшы, смяецца.

 

                                                       У кустах лазовых

                                                       Дрозд свішча, спявае.

                                                       -- А Радзіма, -- кажу маме, --

                                                       Заўжды маладая.

 

                                                      Няроўная дарога.

                                                      Конь бяжыць імкліва.

                                                      Вочы затуляе

                                                      Яму густая грыва.

 

                                                      Я бываю добры,

                                                      Ласкавы, адданы.

                                                      Краем беларускім

                                                      Я зачараваны.

                                                                           2024 год

 

                                                                                                     Аляксей Якімовіч

Пастарэлі

 

Пастарэлі, пастарэлі…

                                                    Сябра ледзь пазналі.

                                                    Пастарэлі, пастарэлі…

                                                    Вось такімі сталі.

 

                                                    У ціхай вёсачцы раслі,

                                                    Хвалі нас люлялі.

                                                    Пастарэлі, пастарэлі…

                                                    Іншымі мы сталі.

 

                                                   -- Мама мыла раму, --

                                                   За партаю чыталі.

                                                   Пастарэлі, пастарэлі…

                                                   Сівымі мы сталі.

 

                                                   Лета клікала ў лясок.

                                                   Раненька ўставалі.

                                                   Пастарэлі, пастарэлі…

                                                   Не такімі сталі.

 

                                                  Не глядзелі мы ў акно.

                                                  Сцежачкі тапталі.

                                                  Пастарэлі, пастарэлі…

                                                  Дзядулямі сталі.

 

                                                  Унукі, унучкі падрастаюць,

                                                  Новы свет ствараюць.

                                                  Нашы хмаркі – нашы леты –

                                                  Ціха праплываюць.

 

                                                  Пастарэлі, пастарэлі…

                                                  Сябра ледзь пазналі.

                                                  Пастарэлі, пастарэлі…

                                                  Вось такімі сталі.

                                                                       2024 год

                                                                                     Аляксей Якімовіч

Не судзіце…

 

Не судзіце, каб і вас не судзілі.

                                             Так нас вучыць Бог.

                                             Я таксама, скажу шчыра,

                                             Без граху пражыць не змог.

 

                                             Крочыў шпарка па дарозе,

                                             Грэх свой ззаду пакідаў.

                                             Вельмі часта, як у цемры,

                                             Я яго не заўважаў.

 

                                             Парушынкі, што у воку,

                                             Адбіраюць наш спакой,

                                             Джаляць рукі, джаляць ногі,

                                             Як асіны злосны рой.

 

                                             Да зямлі грэх прыгінае,

                                             Ногі блытае твае.

                                             Як мне хочацца, бывае,

                                             У гразь утаптаць грахі свае!

 

                                             Сядзяць у воку парушынкай,

                                             Затуляюць белы свет.

                                             Час ідзе, бягуць хвілінкі.

                                             Быў юнак, а сёння – дзед.

 

                                             На дарозе пыльнай, стромай

                                             Безразмерны стаіць мех.

                                             З вачэй выняўшы, кідаюць

                                             Туды людзі чорны грэх.

                                                                               2024 год