Быў выпадак
У грыбы
Напрыканцы лета ў дзень беларускай пісьмовасці вырашыў на
веласіпедзе паехаць у лес, каб назбіраць лісічак, а потым прадаць іх.
Выехаў яшчэ да дня, бо наперадзе чакала няблізкая дарога.
Было цёмна. Ні людзі, ні машыны ў горадзе амаль не сустракаліся. Толькі
дзе-нідзе бегалі зграі сабак, што, канешне, насцярожвала: ведаў з уласнага
вопыту, што сабакі не любяць веласіпедыстаў, часта з енкам бягуць да іх,
нападаюць.
Спачатку ехаў па тратуары, як патрабуюць гэтага правілы
дарожнага руху. Анідзе не было з’езду з аднаго тратуара на іншы, на суседні.
Часта прыходзілася спыняцца.
Перад мостам, які ўзвышаўся над ракой Шчарай, не
вытрымаў: вырашыў ехаць не па тратуары, а па мосце. Спадзяваўся, што ў цемнаце
праскочу.
Не тут тое было. Дзесьці на сярэдзіне моста мяне дагнала
легкавушка. Гучны мужчынскі голас
загадаў:
-- Спыніцеся і злезьце з веласіпеда!
Спыніўшыся, убачыў, што легкавушка міліцэйская. З яе
вылез чалавек у міліцэйскай форме.
Я злез з веласіпеда. “Магчыма, на пяць – сем рублёў здам
грыбоў, а аштрафуюць на дваццаць. Зарабіў як Заблоцкі на мыле!” – пранеслася ў
мяне ў галаве.
-- Як ваша прозвішча? – стаў дапытвацца міліцыянер.
Не тоячыся, назваў свае біяграфічныя дадзеныя. Уключыўшы
планшэт, ахоўнік правапарадку праверыў іх і паведаміў мне, што я парушыў
правілы дарожнага руху, выехаўшы на дарогу.
“Зараз складуць пратакол і аштрафуюць мяне. І гэта ў
дзень беларускай пісьмовасці, які для нас, пісьменнікаў, як свята!” –
падумалася. Праўда, на гэта свята я, як заўжды, не трапіў: не запрасілі,
забыліся пра мяне.
Я не памыліўся. Міліцыянер дастаў паперу і пачаў складаць
пратакол.
-- Не штрафуйце! – прабубніў.
Міліцыянер папрасіў мяне не хвалявацца і, склаўшы
пратакол, пацікавіўся:
-- Раней вы парушалі правілы дарожнага руху?
-- Праверце, -- прамовіў я.
Супрацоўнік міліцыі праверыў. У сваёй базе парушэнняў з
майго боку ён не знайшоў.
-- Аштрафуеце? – вырвалася ў мяне.
-- Цяпер не аштрафуем, а ў наступны раз, калі дапусціце
аналагічнае парушэнне, аштрафуем, -- прагучала ў адказ.
Развіталіся мы даволі ветліва. Міліцыянер папрасіў мяне,
каб быў асцярожны, каб не выязджаў на дарогу, кіраваўся ўзбочыны.
Ці паверыў я, што не будзе штрафаваць? Шчыра скажу: не
паверыў. Дый знаёмыя, калі паведаміў ім пра гэты выпадак, зазначылі:
-- Склалі пратакол – значыць, аштрафуюць.
Пакрыўджаны, апустошаны, я прыйшоў дамоў і напісаў:
Ў дзень нашай мовы
Мяне аштрафавалі.
Тады мне здалося:
У душу на.. .
Выграблі капейчыну,
Тую, што хаваў.
Сяджу і вымаўляю:
Каб вас чорт … !
Не, мяне не аштрафавалі. Міліцыянер стрымаў сваё слова. Дарма
я пакрыўдзіўся.
Усё,
як гаворыцца, адбылося прыстойна: парушыў – затрымалі – папярэдзілі.
Няхай той невядомы міліцыянер прабачыць мне за мой верш,
за маю крыўду.
