Быў выпадак
Ваўкі
Сам я жыву ў горадзе Слоніме. Непадалёку ад Слоніма знаходзіцца
вёска Чамяры. Там маю дачу і часта працую, парадкуючы агарод. Туды звычайна
дабіраюся на веласіпедзе.
Аднаго разу выехаў з дому раніцай, калі яшчэ не было
шасці гадзін. Каля Чамяроўскага магазіна звярнуў з шашы направа і пад’ехаў да
рэчачкі Валобрынкі. Паабапал яе разрасліся кусты, пустазелле, узвышаліся гонкія
альшыны.
Па драўляным мастку пераехаў праз Валобрынку, а потым
перабраўся праз чыгунку, якая са Слоніма вяла на Гродна.
Вось і вёска. Мінуў крайнюю хату і па ўтаптанай вулачцы
выехаў на луг. Тут злез на веласіпеда і паўз агародаў пайшоў па ўтравелай
сцяжынцы. На другім баку луга таксама былі агароды, дачныя ўчасткі, а крыху
далей, за старымі могілкамі, цягнуўся лес.
Ярка свяціла сонца, срэбранымі кропелькамі блішчала на
траве раса, спявалі, пераклікаючыся, птушкі. На душы было прыемна.
Неспадзявана на супрацьлеглым баку луга я ўбачыў двух
вялікіх калматых сабак. Да іх было метраў сто пяцьдзесят, не болей. Яны хутка
беглі адзін каля аднаго ад вёскі ў напрамку лесу. Адзін з іх трымаўся крыху
ўперадзе.
“Дык гэта ж ваўкі!” – тахнула ў галаву. Я спыніўся і
застыў у нерухомасці. Мае вочы сачылі за драпежнікамі. А яны, на шчасце, як мне
здалося, нават не зірнулі ў мой бок. Беглі з такой жа хуткасцю, як і раней,
пакуль не схаваліся за пагорачкам, там, дзе пачынаўся лес.
Я пастаяў яшчэ крыху і накіраваўся на дачу.
Ці спалохаўся?
Мабыць, не паспеў спалохацца. Вельмі ж нечакана і хутка
гэта адбылося.
Адкуль беглі ваўкі? Магчыма, ляжалі ў пустазеллі каля
Валобрынкі. Магчыма, беглі з іншага лесу, які падступаў да Чамяроў з другога
боку.
Аляксей Якімовіч
