З напісанага даўней
Дачны сезон
Хутка распачнецца дачны сезон, а значыць людзей чакаюць
новыя клопаты і турботы. Добра ведаю гэта як уладальнік дачнага ўчастка.
Сённяшнія дачнікі – своеасаблівы добраахвотны працоўны атрад, які з ранку да
вечара працуе на сваіх агародах. Асноўны яго касцяк складаюць людзі сталага і
пенсіённага ўзросту. Няўдобіцы, якія ўлада адвяла пад дачныя ўчасткі, не даюць
добрага ўраджаю. Нездарма дачнікі часам з сумам жартуюць: “Ад дачы няма
аддачы”. А адзін мой знаёмы сказаў: “Пасля нас нашы дачы нашым дзецям будуць
непатрэбныя”. Яны становяцца непатрэбнымі і многім сённяшнім дачнікам. Шмат
дачных участкаў не апрацоўваецца, зарастае пустазеллем.
Адна з галоўных праблем – транспартная. Балюча бачыць, як
у дачны сезон і пенсіянеры, і маладзейшыя з клункамі на плячах цягнуцца паўз
дарогі на свае дзялкі. Мяне, шчыра кажучы, іншы раз здзіўляе цярплівасць і
самаахвярнасць гэтых людзей. Ведаю жанчыну, якая адразу ж з працы вечарам за 15
– 20 кіламетраў едзе на дачу, каб прапалоць і паліць грады. А потым дома ноччу
яе, увапрэлую, чакае кухня. Убогасць нашага жыцця знясільвае людзей, якім
хочацца, каб дзеці і ўнукі паласаваліся свежымі ягадамі ці агароднінай, а мы,
дарослыя, як адзначыў адзін знаёмы, і на таблетках пражывём.
Другая праблема – праблема вады. Ведаю многіх гаспадароў
дачных участкаў, якія працуюць толькі на зелле, бо без дастатковага паліву на
іх участках, акрамя травы, анічога не расце. Ваду возяць тачкамі ў бідонах,
каністрамі ў машынах, носяць вёдрамі… Пашанцавала тым дачнікам, дзе ўчасткі
маюць кіраўнікі прадпрыемстваў. Там падведзена вада, электрычнасць, ёсць і
іншыя зручнасці. А астатнім, выходзіць, як Бог дасць.
Немагчыма пералічыць усе праблемы. Іх у дачнікаў шмат.
Аляксей Якімовіч,
красавік 1998 г.