З напісанага даўней
Будзьма цярплівымі
Не
так даўно прыйшоў да мяне сябар і расказаў аб тым, як абразіла яго незнаёмая
жанчына, праведаўшы, што па веравызнанню ён католік.
“Сапраўдная,
ісцінная вера праваслаўная”, -- так
прыкладна скончыла яна сваё, мякка кажучы, не зусім далікатнае
павучанне.
--
Дык што ж выходзіць? Я, католік, чалавек ніжэйшага гатунку? – сумна скончыў ён.
Я,
праваслаўны, глядзеў на майго сябра-католіка і мне, шчыра скажу, хацелася
папрасіць у яго прабачэння, хоць маёй віны тут не было.
А
яшчэ мне думалася: адкуль у нас такая злосць, адкуль такая непавага? Не адзін
год на гэтай зямлі жывуць праваслаўныя, католікі, евангелісты, прадстаўнікі
іншых рэлігій. Большасць з нас нарадзілася тут, на гэтай зямлі. Нездарма нас
называлі тутэйшымі. А цяпер тутэйшымі мы называем і тых, хто пераехаў сюды
пазней, хто пасяліўся тут, каб разам жыць, разам працаваць.
Мы
добра памятаем, як зусім нядаўна з усіх нас імкнуліся вытравіць веру ў Бога,
усіх зрабіць бязбожнікамі, атэістамі. Што ж, можна разбурыць храм, можна
асляпіць сотні тысяч людзей, нагнаўшы на іх сатанінскага страху, але Веру –
Веру ў Бога – не знішчыць. Яна жыла, яна будзе жыць, як жыве трава, увесну
прабіваючыся да сонца. Нездарма ў нас захавалася вось якое паданне: “Калісьці
жылі на гэтай зямлі асілкі. Самыя глыбокія рэкі былі ім да калена. Усіх у
страху трымалі асілкі. Заганарыўшыся, самому Богу сталі пагражаць. Бог жа адняў
у іх розум, і яны ілбамі пачалі разбіваць каменныя горы, нібы бараны. Так і
загінулі, перавяліся”.
Мне
думаецца, гэта мудрае паданне. Але чытача, відаць, цікавіць, што я,
праваслаўны, сказаў свайму сябру-католіку.
Я
сказаў яму так: “Перш за ўсё я гляджу, не якой ты веры, а які ты чалавек”.
І
ў канцы вось што яшчэ хочацца сказаць: “Хрыстос прыцягваў людзей да свайго
вучэння любоўю і дабрынёй, а не прымусам”.
Дык
давайце навучымся паважаць адзін аднаго, будзьма цярплівымі.
Аляксей Якімовіч, настаўнік Касцянёўскай
школы.
Напісана ў лютым 1995 года.
Як жывеш, настаўнік?
Настаўнікам
цяпер жывецца нялёгка. А як жа аплачваецца настаўніцкая праца?
Возьмем
працу класнага кіраўніка. У большасці вясковых школ, дзе класы складаюць менш,
чым пятнаццаць вучняў, ён атрымлівае ўсяго чатыры тысячы рублёў (праўда, у
сувязі з апошнім павышэннем зарплаты нейкі мізэр дабавяць). Ці адпавядае гэтая
зарплата рэальна затрачанаму часу на класнае кіраўніцтва? Давайце паглядзім,
што павінен рабіць класны кіраўнік.
А
вось што: праводзіць бацькоўскія сходы; весці класны журнал, дзённік
назіранняў, праводзіць розныя анкеты і г. д.; адзін раз у тыдзень праводзіць
класны час; рыхтаваць палітінфармацыі; кантраляваць вучобу і дцысцыпліну,
выслухоўваючы папрокі з боку адміністрацыі; спяваць, танцаваць, быць
дэкламатарам і рэжысёрам, рыхтуючы вучняў да розных вечароў, свят і сустрэч;
ахвяруючы сваім вольным часам, быць на гэтых розных вечарах, святах і
сустрэчах; восенню разам з вучнямі ўбіраць бульбу, буракі…
Гэты
спіс можна прадоўжыць. Але і з яго бачна, што на класнага кіраўніка ўскладзена
шмат абавязкаў. Па сутнасці, ён працуе бясплатна, на грмадскіх пачатках, а гэта
ёсць тое, што ў цывілізаваным свеце завецца эксплуатацыяй чалавека.
Класны
кіраўнік, на маю думку, павінен атрымліваць зарплату згодна са сваім рэальна
затрачаным часам, як, напрыклад, атрымлівае кожны настаўнік-прадметнік за
колькасць праведзеных гадзін, урокаў.
Сёння
прафсаюзы змагаюцца за сацыяльную абарону правоў работнікаў. Пакуль маўчыць
наш, настаўніцкі прафсаюз. Так можна дачакацца і да таго, што настаўнікі масава
пачнуць адмаўляцца ад класнага кіраўніцтва.
Аляксей Якімовіч,
настаўнік Касцянёўскай
школы.
Напісана ў студзені
1995 года.
Газета
тады магла каштаваць 100 рублёў.