Вершы,
надрукаваныя ў “Газеце пенсіянера”
Аляксей Якімовіч
Не
судзіце…
Не судзіце, каб і вас не судзілі.
Так нас вучыць Бог.
Я
таксама, скажу шчыра,
Без граху пражыць не змог.
Крочыў шпарка па дарозе,
Грэх свой ззаду пакідаў.
Вельмі часта, як у цемры,
Я
яго не заўважаў.
Парушынкі, што у воку,
Адбіраюць наш спакой,
Джаляць рукі, джаляць ногі,
Як
асіны злосны рой.
Да
зямлі грэх прыгінае,
Ногі блытае твае.
Як
мне хочацца, бывае,
У
гразь утаптаць грахі свае!
Сядзяць у воку парушынкай,
Затуляюць белы свет.
Час ідзе, бягуць хвілінкі.
Быў юнак, а сёння – дзед.
На
дарозе пыльнай, стромай
Безразмерны стаіць мех.
З
вачэй выняўшы, кідаюць
Туды людзі чорны грэх.
2024 год
Аляксей Якімовіч
Пастарэлі
Пастарэлі, пастарэлі…
Сябра ледзь пазналі.
Пастарэлі, пастарэлі…
Вось такімі сталі.
У ціхай вёсачцы раслі,
Хвалі нас люлялі.
Пастарэлі, пастарэлі…
Іншымі мы сталі.
-- Мама мыла раму, --
За партаю чыталі.
Пастарэлі, пастарэлі…
Сівымі мы сталі.
Лета клікала ў лясок.
Раненька ўставалі.
Пастарэлі, пастарэлі…
Не такімі сталі.
Не глядзелі мы ў акно.
Сцежачкі тапталі.
Пастарэлі, пастарэлі…
Дзядулямі сталі.
Унукі, унучкі падрастаюць,
Новы свет ствараюць.
Нашы хмаркі – нашы леты –
Ціха праплываюць.
Пастарэлі, пастарэлі…
Сябра ледзь пазналі.
Пастарэлі, пастарэлі…
Вось такімі сталі.
2024 год
Дзед
Мароз віншуе
Дзед Мароз зайшоў у хату,
Кій
паставіў ля парога.
Дзеці высыпалі ўсе,
Пазіраюць на старога.
Дзед
пачухаў бараду,
З-за
плячэй мяшэчак зняў,
Вельмі гучна, каб пачулі,
Сваё
слова тут сказаў:
“Добры дзень” у вашу хату
Хай
прыходзіць найчасцей.
Хай
прымае, сустракае
Дарагіх яна гасцей.
Нашу
мову беражыце,
Не
гнявіце Пана Бога.
Ў
нашай мове, дарагія,
Слоў
прыемных вельмі многа.
А з
суседзямі сябруйце,
Зняўшы шапку, сустракайце.
Нехта
вымавіць не так?
Злосць у сэрцы не трымайце.
Хмары
згінуць, разыдуцца,
Іх
разгоніць вецярок.
Няхай
ваша злосць праходзіць,
Як
вада ідзе ў пясок.
Грошы
працай зарабляйце.
Хай
вядуцца яны ў хаце,
Каб
маглі купіць ласункі
Свайму міламу дзіцяці.
Хай у
вас родзяць агурочкі,
Хай
начальнікі вас чуюць.
А
прадукты, што у краме,
Сілу,
мускулы мацуюць.
Хай
здароўе не мінае,
Пражывіце шмат гадоў.
Няхай
шчасцейка яднае
Заўжды дзетак і бацькоў”.
Стары
зморшчыўся і чхнуў.
Папаўзлі угору бровы!
Дзеці
разам закрычалі:
“Дзедка з казкі, будзь здаровы!”
2021 год
Аляксей Якімовіч
Я арол
Я арол. Я ўжо лятаю.
Два крыла ёсць у мяне.
У небе хмаркі праплываюць.
Плыву з імі нараўне.
Грудзьмі рэжу я паветра,
Як хвалі рэжуць караблі.
Сілу, гонар і імкненне
Арлы даўнія далі.
Хоць гады нас аддаляюць,
Помнім мы іх галасы.
Вузлом моцным нас звязалі
Славы нашай паясы.
Над гарамі пралятаю,
Выбіраю сабе шлях.
Да здзяйснення набліжае
Мяне кожны крылаў узмах.
Змеі пругкія, што джаляць,
Лезуць у шчыліны хутчэй.
З вышыні гляджу і бачу.
Іскры сыплюцца з вачэй.
Як маланкі-бліскавіцы,
Выгінаюцца дугою.
Калі ўніз цяпер спушчуся,
У бой не ўступіце са мною.
Кіпцюры мае стальныя
Сонца промнем натачыла.
Мая мамачка-арліца
Рана ўстаўшы, папрасіла.
Калі дзюбу адкрываю,
Як грымота, крык дрыжыць.
Усё жывое адчувае:
Арол вылецеў, ляціць.
Пада мной лясы густыя,
Кветкі на лугах цвітуць.
Па сцяжынках і дарогах
Людзі з клункамі ідуць.
Разыходзяцца дарогі,
Вядуць у вёскі, у гарады.
Я лячу. Я сілу маю,
Не старэю, малады.
Першы раз узляцець баяўся.
У гняздзе доўга сядзеў.
Потым, крылы распраміўшы,
Стаў на край і паляцеў.
2024 год
“Не судзіце…”,
лістапад 2024 года, № 46.
“Пастарэлі…”,
лістапад 2024 года, № 48.
“Дзед Мароз
віншуе”, снежань, 2024 года, № 50.
“Я арол”, снежань
2024 года, № 52.
