Маё
першае апавяданне
Аляксей Якімовіч
ПА ДАРОЗЕ СА ШКОЛЫ
Цёплым вясновым днём хлопчыкі-аднакласнікі вярталіся
са школы. Хутка будзе ручай, а там і вёска побач, рукою падаць.
Перагаворваючыся, жартуючы, яны непрыкметна падышлі да
ручая.
-- Наш ручай сёння вунь як разліўся! – заўважыў Косця.
-- Ён кладку можа знесці, – занепакоіўся Алесь.
І сапраўды, вясенняя паводка сарвала кладку.
Да хлопчыкаў падышла бабуля. Яна, відаць, ужо даўно
была тут.
-- У госці да ўнучкі сабралася... Што рабіць, не
ведаю. – Бабуля бездапаможна развяла рукамі.
Хлопчыкі адышліся ўбок.
-- Давайце абыдзем ручай, -- прапанаваў Рыгорка.
-- Мы абыдзем, а бабуля і да вечару да сваёй унучкі не
дабярэцца, – не пагадзіўся Алесь.
-- Трэба новую кладку зрабіць! – рашуча рассек рукою
паветра Вова. – Хіба адна бабуля ў вёску ідзе? Уяўляеце, што будзе тут, калі
сцямнее?
-- Давайце знойдзем бервяно і зробім кладку, –
падтрымаў Вову Алесь.
Бервяно ляжала каля ручая. Хлопчыкі ледзь змаглі
падняць яго: цяжкае вельмі. Так-сяк прынеслі і перакінулі на другі бераг.
Рыгорка зірнуў на бабулю і сказаў:
-- Яшчэ парэнчы трэба зрабіць.
Па абодвух баках бервяна хлопцы ўбілі ў зямлю калкі і
звязалі іх лазою -- атрымаліся парэнчы.
-- Пераходзьце, не бойцеся, – запрасіў бабулю Алесь і
першым праз кладку перабег, каб бачыла бабуля, што кладка надзейная.
Жанчына асцярожна ступіла на кладку, узялася рукамі за
парэнчы і, перайшоўшы на другі бераг, падзякавала:
-- Дзякуй вам, дзеткі.
Весела перагаворваючыся, аднакласнікі пабеглі ў вёску.
Упершыню
надрукавана ў беларускамоўнай газеце для дзяцей “Піянер Беларусі”, калі вучыўся
ў школе.
Потым
было апублікавана ў кнізе (у ёй змешчаны творы дзяцей) “Напісалі кніжку самі”.
Напісалі кніжку самі. Мінск, “Беларусь”, 1967. 112 с. з іл.
Затым
выйшла ў свет у кнізе “Каб мама ўсміхалася”.
Якімовіч, А. М. Каб мама ўсміхалася : апавяданні, казкі, смяшынкі : для мал. шк.
узросту / А. М. Якімовіч ; маст. У. С. Пашчасцеў. – Мінск : Нар. асвета, 2010.
– 120 с. : іл.
