Апісанне “Каля сцяжынкі”
Пясчаная,
утаптаная людзьмі сцяжынка, на схілах прабітая імклівымі ручайкамі. У канаўцы
сцяжынкі ляжаць нанесеныя вадою каменьчыкі самай рознай формы (і пляскатыя, і
круглыя, і прадаўгаватыя, старанна вытачаныя прыродай) і колеру (белыя, цёмныя,
шэрыя, чырванаватыя).
Злева
ад сцяжынкі – выкашаны бензакасілкай лужок у плямінах выгаралай, парыжэлай на
сонцы травы. Воку няма за што зачапіцца. Гляджу на траву, на лісткі малачаю.
Яны цягнуцца да сонца, стараюцца хутчэй падрасці, як і дзеці, якім вельмі
хочацца стаць дарослымі.
З
правага боку сцяжынкі – няскошаны лужок. Сюды яшчэ не дабралася цывілізацыя ў
выглядзе бензакасілкі і чалавека з закратаванай маскай на галаве. Тут трава
высокая, расце купінкамі, падобнымі на ганарыстыя, адасобленыя чубы. Яна
стракаціць кветкамі: блакітнымі, белымі, ружовымі. Некаторыя з іх адцвілі,
ківаюць цёмнымі галоўкамі, напоўненымі насеннем. Побач, быццам густы лясок,
узвышаецца асака. Сцябліны у яе шырокія і вострыя, як шабелькі, некаторыя ўжо
пажухлі, пажаўцелі. Дакранаюся пальцамі да сцяблінкі-шабелькі, асцярожна, каб
не парэзацца, праводжу па ёй двума пальцамі. А яна казычацца і нясе ў душу
цяпло і замілаванасць.
Воддаль
стаіць дзікая яблынька, кучаравая, разгалістая, быццам незвычайная бухматая
копка, усыпаная спелымі чырванаватымі яблыкамі, якія ў гэты час амаль нікога не
вабяць. Гуляе, бяжыць нябачны ветрык і гайдае лісткі, прарэзаныя паўкруглымі
маршчынкамі, якія цягнуцца ад сярэдзіны, ад нітачкі, што чарэньчыкам злучае іх
з галінкаю, да зубчатых краёчкаў.
На
самым краі лужка сабраліся маленькія асінкі. Каб было спарней і весялей, яны
кусцікамі прабіваюцца з зямлі. Лісцікі на іх маладыя, шырокія, свежыя, як шчочкі
немаўлят, а верхавінкі чырванаватыя, гнуткія. Ніякі вецер ім не страшны (Аляксей Якімовіч).
Ваколіца горада Слоніма каля
вуліцы Скарыны. 3. 09.
[Урывак з аповесці
“Белакрылая птушка”, с. 12]
Зборнік выйшаў у выдавецтве “Беларусь”
Якімовіч, А. М. Белакрылая птушка : аповесці,
вершы / Аляксей Якімовіч. – Мінск : Беларусь, 2021. – 199 с.
