Быў выпадак
Праз чыгунку
У жыцці людзей задараюцца небяспечныя і неверагодныя
выпадкі.
Так, са сродкаў масавай інфармацыі даведаўся аб тым, што
ў Францыі ваенны самалёт пацярпеў катастрофу. Лётчык катапульціраваўся на
вышыні ста метраў. Парашут не раскрыўся, але пілот усё-ткі выратаваўся: разам з
катапульціруемым крэслам ён упаў на парнік з памідорамі, прабіў яго і
прызямліўся ў памідорах.
Нешта падобнае было і ў мяне. У той час я працаваў настаўнікам
у Касцянёўскай школе, якая знаходзілася на тэрыторыі Слонімскага раёна,
Гродзенскай вобласці.
Закончыліся ўрокі. Да школы пад’ехала легкавушка, у якой
сядзелі зяць (ён быў за рулём) і дачка нашай супрацоўніцы – завуча школы. У
легкавушку (нам трэба было дабрацца да горада Слоніма) яна запрасіла і мяне
разам з настаўніцай матэматыкі.
Уперадзе сядзелі зяць завуча (злева, за рулём), дачка
(справа), а на заднім сядлзенні – я, завуч і настаўніца матэматыкі.
Нам трэба было пераехаць праз чыгунку, якая ішла з горада
Гродна. Яна знаходзілася непадалёку ад школы.
Выехалі і сталі ажыўлена размаўляць, забыўшыся пра ўсё на
свеце. Раптам каля самай чыгункі, каля пераезду, дачка завуча крыкнула,
звярнуўшыся да мужа: “Стой!” Той зрэагаваў імгненна, затармазіў каля пераезда.
У гэты час перад намі пранёсся пасажырскі цягнік. Ён ехаў з Гродна, якраз з
таго боку, дзе сядзела дачка завуча. У апошні момант яна заўважыла яго і
папярэдзіла мужа.
“Бог хоча, каб хтосьці з нас жыў”, -- прамовіла
настаўніца матэматыкі.
Да самага Слоніма мы ехалі моўчкі. Жах апанаваў намі. Як
гаворыцца, добра тое, што добра заканчваецца.
Аляксей Якімовіч
