Быў выпадак
А яны ўсё тэлефануюць
Прайшло некалькі гадоў, як у маёй
кватэры памянялі тэлефон. З таго часу да мяне штодзень тэлефануюць як да
абанента ДСУ-65. У інтэрнэце нашы
службоўцы пакінулі стары нумар, а дадзеную памылку чамусьці не выпраўляюць, хоць
і прасіў аб гэтым розных афіцыйных асоб (магчыма, хочуць, каб людзі часцей
звярталіся ў даведачную службу і плацілі за гэта грошы).
Вось некаторыя фрагменты маіх
размоў з тымі, хто тэлефануе да мяне.
Фрагмент першы.
-- Гэта ДСУ-65?
-- Ужо даўно няма яго тут.
-- Як “няма”?
-- Няма!
-- Яно ўжо не стаіць?
-- Стаіць, але не тут.
Прашу, каб шукалі патрэбны нумар
тэлефона, бо гэты хатні, мой.
Фрагмент другі.
-- У вас асфальт ёсць?
-- Гарачы ці халодны?
-- А ў вас які?
-- Ёсць гарачы і халодны.
-- Мне патрэбен свежы!
-- Свежы будзе заўтра.
-- Тады патэлефаную заўтра.
Прашу, каб шукалі патрэбны нумар
тэлефона, бо гэты хатні, мой.
Фрагмент трэці.
-- Мы хочам пералічыць вам грошы.
-- Вялікія ці малыя?
-- За выкананую працу хочам
пералічыць, за тое, што вы працавалі ў нас.
-- Цяпер нам не патрэбны грошы.
-- Яны ў вас лішнія?
-- Грошы не бываюць лішнія.
Прашу, каб шукалі патрэбны нумар
тэлефона, бо гэты хатні, мой.
Фрагмент чацвёрты.
-- У вас можна заказаць пясок?
-- Марскі ці рачны?
-- У вас бывае нават марскі?
-- Не толькі марскі, але і
акіянскі.
-- Жартуеце ці праўду кажаце?
Прашу каб шукалі патрэбны нумар
тэлефона, бо гэты хатні, мой.
Некаторыя з тых, хто тэлефануе,
стараюцца размаўляць са мною па-беларуску. І гэта радуе.
1.
06. 2021 года.
Аляксей Якімовіч
