Быў выпадак
Прыручэнне жарабяці
Неяк у падлеткавым узросце
вырашыў прыручыць жарабя, устанавіць з ім кантакт. Ведаў, што гэта зрабіць
няпроста. Некалі на дзікіх коней часта нападалі драпежнікі, і ў іх на працягу
многіх гадоў выпрацаваўся інстынкт самазахавання, недаверу да іншай істоты, што
асабліва ярка праяўляецца ў маленькага, бездапаможнага жарабяці.
Непадалёку ад нашай хаты на лузе
пасвілася кабыла Зорка, якая добра ведала мяне. Побач з ёю ласавалася зялёнай
траўкай жарабя каштанавага колеру, якое я пра сябе назваў Каштанам.
Схаваўшыся за Зоркай (інакш
Каштан не падпусціў бы мяне), я дакрануўся да жарабяці. Яно ўстрапянулася і
адбеглася, адчуўшы дотык незнаёмай рукі. Я прысеў, каб паказаць Каштану, што не
маю намеру прычыніць яму зло, што не такі страшны і вялікі, і стаў набліжацца
да яго. Каштан адбегся да мяне і прытуліўся да маці. Так паўтарылася некалькі
разоў. Нарэшце мне ўдалося не толькі дакрануцца да жарабяці, але і пагладзіць
яго. На гэты раз яно зразумела, што я не прычыню яму зла.
Маленькія жарабяты звычайна
цікаўныя, дапытлівыя. Каб лепей праведаць, што ўяўляю я сабою, яно наблізілася
да мяне і пыскай дакранулася да пляча, але зноў адбеглася, калі хацеў
дакрануцца да яго. Толькі праз паўгадзіны мне ўдалося ўстанавіць з Каштанам
кантакт, прыручыць яго з дапамогай ласкі.
Ласка, як я зразумеў тады,
перамагае нават выпрацаваны стагоддзямі інстынкт недаверу, самазахавання.
Аляксей Якімовіч
