З напісанага даўней
Каму што баліць…
Як кажуць, каму што баліць, той на тое і
скардзіцца. Вось і знаёмы вадзіцель маршрутнага аўтобуса № 12 Іван З.,
сустрэўшы мяне, пачаў скардзіцца на сваё нялёгкае шафёрскае жыццё. Падчас
размовы я зразумеў, што праблемы, якія ўзнімае Іван, хвалююць не толькі яго,
вадзіцеля, але і мяне, пасажыра гарадскога транспарту.
Спачатку Іван стаў расказваць пра прастоі
аўтобусаў, якія адбіваюцца на яго зарплаце, а, значыць, і на бюджэце яго сям’і.
У аўтапарку, дзе ён працуе, не хапае
ўсяго. Як Іван сказаў, “нават звычайнай дробязі. Напрыклад, свечкі запальвання.
А пра ліставое жалеза для зношанага кузава аўтобуса і казаць не прыходзіцца”.
А адна з самых балючых праблем вадзіцеляў
аўтапарка – праца на маршруце № 12, які ён чакае як пакаранне. Вядома, што гэты
маршрут – “таксі”. Праезд тут даражэйшы, чым на аўтобусах іншага маршруту, а
таму для пасажыраў ён павінен быць камфортны. Так першапачаткова і задумвалася.
Планавалася, што маршрут № 12 “таксі” будзе ўключаць 7 прыпынкаў: Энка – 10-я
школа – Аптэка – Вакзал – Ільнозавод – магазін “Іса” – Бальніца.
Каб праехаць туды і назад, трэба зрабіць
кальцо, на гэта вадзіцелю давалася адна гадзіна. У гэты час шафёры ўкладваліся
без асаблівага нервовага напружання. А потым адміністрацыя аўтапарка да вышэй
пералічаных прыпынкаў па патрабаванню пасажыраў дабавіла яшчэ некалькі:
Тапалёвая – Зялёная – “Спадарожнік” – плошча Сапегі, а таксама Чкалава – Сёмы
пераезд – Леашэні. А час на маршрут пакінулі той жа: адну гадзіну.
У новы графік вадзіцелю цяжка ўкласціся.
У выніку яны сталі нервавацца, графік маршруту пачаў парушацца, з-за чаго
злуюцца пасажыры, выказваючы свае папрокі вадзіцелю. Узнікае ўзаемная непрыязнь,
асабліва калі трэба прыпыніцца па патрабаванню людзей, якія знаходзяцца ў аўтобусе
ці на прыпынку.
Добра, калі ў аўтобусе ёсць сігнальная
кнопка. Калі ж яна адсутнічае, то пасажыр вымушаны гукаць на ўвесь аўтобус, каб вадзіцель спыніўся па яго
патрабаванню, што часта ў салоне аўтобуса выклікае смех, кпіны, пасля чаго
пасажыр выходзіць абражаны.
У гэтым годзе на агульным сходзе
вадзіцелі прасілі кіраўніцтва аўтапарка павялічыць графік гэтага маршрута на 10
хвілін, але кіраўніцтва да іх голасу не прыслухалася. Вадзіцелям хацелася б
зрабіць графік маршрута № 12 пастаянным: 35 хвілін у адзін канец і 35 -- у
другі. Цяпер жа яны з Энкі да раённай бальніцы павінны прывезці пасажыраў за 15
хвілін. А як гэта зрабіць у час пік?
Аляксей Якімовіч, чэрвень 1998 года.
