Мой выпускны вечар
• Што табе найбольш запомнілася з выпускнога вечара?
• Ці захацеў бы ты цяпер вярнуцца туды?
Вось такія пытанні я задаў нашым чытачам
і вось што яны сказалі.
Аляксей, выпускнік 1967 года.
Запомнілася, як сядзелі за столікамі і
разам з бацькамі і настаўнікамі адзначалі свой выпуск са школы. Тады крыху
выпілі віна і мне здалося, што я такі ж самы, як мае настаўнікі і бацькі: ужо
дарослы. Але я памыліўся. Дарослым стаў значна пазней, калі шмат перажыў у
жыцці.
А яшчэ запомнілася, як правёў дамоў сваю
аднакласніцу, якая мне падабалася і на якую раней глядзеў моўчкі, уздыхаючы.
Прыемна здзівіла, што яна адказала мне ўзаемнасцю, прызнацца, гэткага не чакаў.
Напэўна, мы пацалаваліся б, калі б не прыбег мой сябар. Ён нейкім чынам знайшоў
нас і ўжо не адыходзіўся, ні на хвіліну не пакінуў, што мне вельмі не
спадабалася. Вось так пачалася і закончылася мая першая сустрэча з дзяўчынай.
Яна была, яна помніцца.
Ці захацеў бы зноў вярнуцца туды, на той
выпускны баль? А ці знайшоў бы там цяпер тое, што было тады? Думаю, што не
знайшоў бы.
Мікола, выпускнік 1966 года.
-- Запомнілася, як ноччу, пакінуўшы
будынак школы, прыйшлі на мост, узведзены праз раку. Да самай раніцы мы там
былі: смяяліся, жартавалі, спявалі, танчылі. Было цудоўна, весела. Яшчэ запомнілася,
як разам з атэстатам уручылі правы шафёра. Яны мне вельмі спатрэбіліся.
Спачатку ў арміі, дзе на грузавым аўтамабілі перавозіў зерне на цаліне і
выконваў іншыя заданні камандзіраў. Пасля арміі праз нейкі час купіў легкавушку
і стаў ездзіць на ёй, ужо маючы гэтыя ж самыя школьныя правы. Яны і цяпер ёсць
у мяне. Хачу пахваліцца: за ўсе гады ні разу не парушыў правілы дарожнага руху.
Значыць, у школе мяне някепска навучылі.
Хацелася б вярнуцца, прыйсці на той
вечар, каб паглядзець на аднакласнікаў, на настаўнікаў, на бацькоў.
Юля, выпускніца 2005 года.
-- Добра запомніла, як мне ўручылі
атэстат. На тым вечары гэта была мая галоўная падзея. Тады я зразумела, што
гэты атэстат – мая пуцёўка ў далейшае жыццё. Я да яго, можна сказаць, ужо была
падрыхтавана і фізічна, і маральна, з нецярпеннем чакала гэтага моманту.
Ці хацела б вярнуцца туды? Адразу не
магу сказаць. Трэба падумаць.
Ніна, выпускніца 1997 года.
Выпускны вечар склаўся з дзвюх частак:
афіцыйнай, дзе нам уручалі атэстаты і ўзнагароды (канешне, не ўсім), і так
сказаць, танцавальнай, вясёлай. Доўга танцавалі, доўга хадзілі па горадзе,
радаваліся жыццю. А яшчэ я ці не ўпершыню пазайздросціла тым, хто атрымаў
узнагароды. Што ж, яны, напэўна, заслужылі іх, а я не дацягнула.
Ці хацелася б зноў прыйсці туды? На
жаль, у адну і тую ж ваду, якая цячэ няспынна, два разы не ўвойдзеш.
• А як адказалі б на пастаўленыя пытанні Вы, нашы чытачы?
Падрыхтаваў
Аляксей Якімовіч
