Аляксей Якімовіч
Я арол
Я арол. Я ўжо лятаю.
Два крыла ёсць у мяне.
У небе хмаркі праплываюць.
Плыву з імі нараўне.
Грудзьмі рэжу я паветра,
Як хвалі рэжуць караблі.
Сілу, гонар і імкненне
Арлы даўнія далі.
Хоць гады нас аддаляюць,
Помнім мы іх галасы.
Вузлом моцным нас звязалі
Славы нашай паясы.
Над гарамі пралятаю,
Выбіраю сабе шлях.
Да здзяйснення набліжае
Мяне кожны крылаў узмах.
Змеі пругкія, што джаляць,
Лезуць у шчыліны хутчэй.
З вышыні гляджу і бачу.
Іскры сыплюцца з вачэй.
Як маланкі-бліскавіцы,
Выгінаюцца дугою.
Калі ўніз цяпер спушчуся,
У бой не ўступіце са мною.
Кіпцюры мае стальныя
Сонца промнем натачыла.
Мая
мамачка-арліца
Рана ўстаўшы, папрасіла.
Калі дзюбу адкрываю,
Як грымота, крык дрыжыць.
Усё жывое адчувае:
Арол вылецеў, ляціць.
Пада мной лясы густыя,
Кветкі на лугах цвітуць.
Па сцяжынках і дарогах
Людзі з клункамі ідуць.
Разыходзяцца дарогі,
Вядуць у вёскі, у гарады.
Я лячу. Я сілу маю,
Не старэю, малады.
Першы раз узляцець баяўся.
У гняздзе доўга сядзеў.
Потым, крылы распраміўшы,
Стаў на край і паляцеў.
2024 год
